«نئوکُلاژ نِستینگ» (NeoCollage Nesting) یک شیوه برای نوشتن است که بر پایه‌ی کلاژ هدف‌مندِ متریال‌های خلاق، در سال ۱۴۰۰ توسط مسعود زارعی طراحی و تئوریزه شده است. از آن هنگام، آثار ادبی و هنری نسبتاً متعددی با این روش به مرحله‌ی تولید، اجرا و انتشار رسیده‌اند. این شیوه در فاز تکمیلیِ خود و در مرحله‌ی هم‌نشینیِ ایده‌ها و مصالح، از متد «لانه‌سازی» یا «نستینگ» آن بوگارت (Anne Bogart) که در کارگردانی نمایش‌ از آن استفاده می‌کرد، بهره می‌گیرد تا متریال‌هایی را به عنوان مصالح اولیه و نهایی برای تولید اثر، با تمرکز بر داستان‌نویسی و نمایشنامه‌نویسی پرورش دهد.

این روش از سال ۱۴۰۲ به صورت آزمایشی توسط مبدع آن، وارد فاز آموزشی و به صورت محدود تدریس شد. اکنون این متد در مرحله‌ی گسترش و آموزش نامحدود است. از مهم‌ترین مزایای این شیوه، می‌توان به حذف محدودیتِ ایده‌پردازی در ذهن و پرورش سریع و خلاقانه‌ی ایده‌ها اشاره نمود.